زورآزمایی در نفت و گاز مشترک

آنچه بیژن زنگنه اعلام کرده بود،رقمی قابل توجه است که تامین آن از عهده منابع مالی دولت برنمی آید.در واقع رقمی است که بدست آوردن آن تنها در گرو جذب سرمایه خارجی است.چه آنکه بخش های دیگر کشور آنچنان این روزها گرفتار مسایل روزمره ای مثل یارانه ها  و ارزان فروشی حامل های انرژی هستند که عملا پولی برای سرمایه گذاری در این صنعت باقی نمی ماند.

اگرچه بیژن زنگنه از همان روزهای ابتدایی شروع به کارش در وزارت نفت در دولت یازدهم تدوین قراردادهای جدید نفتی را در دستور کار قرار داد،اما پروسه تصویب و اصلاح این قراردادها به دلیل مقاومت هایی که صورت گرفت،آنچنان طولانی شد که به گفته کارشناسان عملا کارایی خود را از دست داده است.

تکلیف قانونی است که تا پایان برنامه ششم ظرفیت تولید نفت ایران به ۴,۷ میلیون بشکه در روز برسد

برآوردها نشان می دهد که ایران مالک حدود ۵۰۰ میلیارد بشکه نفت کشف شده است که از این میزان حدود ۱۷۵ میلیارد بشکه نفت قابل استخراج است .البته از این رقم هم به گفته مقامات نفتی ایران حدود ۸۵ میلیارد بشکه هم با ۱۰ کشور دیگر شریک هستیم.

از همین رو،سرمایه گذارهای صنعت نفت و گاز ترجیح می دهند برای سرمایه گذاری به کشورهای همسایه بروند که هم قراردادهای جذاب تری دارند و هم مخالفان داخلی کمتر.البته اگر قوانین و تفاهمنامه های دوجانبه بر سیستم برداشت از میادین حاکم هم نباشد، طرفین سعی می‌کنند که هرچه سریعتر و بیشتر، از میدان برداشت کنند که در نتیجه اولین قربانی این بی نظمی، عمر میدان خواهد بود.

البته این جدل ها بر سر میادین مشترک گویا مختص کشورهای در حال توسعه است، چراکه هیچ گاه شاهد اخلاف و کشمکش هایی اینچنینی که منجر به آسیب رسانی به میدان شود، در میادین مشترک کشورهای توسعه یافته نبوده ایم.

مثلا در میادین نفتی دریای شمال که اکثراً بین نروژ و انگلستان و هلند مشترکند، کشورهای شریک از همان ابتدا بر جداسازی و تعیین سهم طرفین همت گماشته و به نتیجه رسیده اند و برداشت شان از میدان کامال صیانتی است. اما در میادین مشترک ما با کشورهای همسایه چنین هماهنگی مشاهده نمی شود و مثلا هیچگاه شاهد تزریق گاز برای ازدیاد برداشت نیستیم.

علتش آن است که هریک از طرفین نگران صرف هزینه هایی است که  منفعتش را نهایتا طرف مقابل رایگان کسب می‌کند. علی الخصوص در رابطه با تزریق گاز که موجب ازدیاد فشار در محل تزریق شده و موجب مهاجرت نفت به سمت فشار کمتر یعنی کشور رقیب خواهد شد که گازی تزریق نکرده است.

چقدر نفت داریم؟

برآوردها نشان می دهد که ایران مالک حدود ۵۰۰ میلیارد بشکه نفت کشف شده است که از این میزان حدود ۱۷۵ میلیارد بشکه نفت قابل استخراج است .البته از این رقم هم به گفته مقامات نفتی ایران حدود ۸۵ میلیارد بشکه هم با ۱۰ کشور دیگر شریک هستیم.

آنطور که در برنامه ششم تاکید شده،تکلیف قانونی است که ظرفیت تولید نفت ایران به ۴,۷ میلیون بشکه در روز، ظرفیت تولید گاز به روزانه ۱.۳ میلیارد متر مکعب و ظرفیت تولید میعانات و مایعات گازی به ۱.۱ میلیون بشکه در روز افزایش یابد؛تکلیفی سنگین که از هرچه زمان اجرایی شدن آن طولانی تر می شود هم سرمایه گذاری ها گران تر تمام می شود و هم فرصت ها از دست می رود.

اگرچه وزارت نفت در برنامه های توسعه‎ای برداشت از میادین مشترک را در اولویت خود قرار داده اما سرعت در اجرای آنها موضوعی است که کارشناسان به شدت آن را توصیه می کنند.

علی کاردر مدیرعامل شرکت ملی نفت گفته است که اولویت وزارت نفت توسعه غرب کارون است که تولید روزانه حدود ۴,۵ میلیون بشکه نفت تا در پایان برنامه بدست آید.آنطور که کاردر گفته :«با توسعه فازهای باقیمانده پارس جنوبی و تعدادی دیگر از میدان‌های گازی، گاز غنی هم مطابق با ظرفیت یعنی به میزان ۱.۳ میلیارد متر مکعب در روز تولید می‎شود. تولید میعانات گازی هم متناسب با تولید گاز افزایش می‏‎یابد و در پایان برنامه به ۸۶۴ هزار بشکه در روز می‏‎رسد. تولید مایعات گازی و نفتا هم در صورت احداث واحدهای GTL به حدود ۲۸۰ هزار بشکه در روز خواهد رسید.»

سرمایه گذارهای صنعت نفت و گاز ترجیح می دهند برای سرمایه گذاری به کشورهای همسایه بروند که هم قراردادهای جذاب تری دارند و هم مخالفان داخلی کمتر.

تعیین تکلیف شیل گاز و شیل نفت ایرانی

اگر آمریکا با سرمایه گذاری کلان در نفت شیل حالا توانسته کارتل ریشه دار اوپک را در بازارهای جهانی با تولید نفت شیل مسخ کند، نفت شیل یا همان نفت صخره ای هم در کشور ما پیدا می شود.لرستان منطقه ای است که دارای نفت شیل هستند.آنطور که در برنامه ششم تاکید شده دولت باید به شیل‎های گازی و نفتی در لرستان توجه ویژه‎ای کند که در حال حاضر، فعالیت‎هایی به این منظور در دست اقدام است.

اما تحقق این هدف ها همه در یک موضوع خلاصه می شود؛سرمایه کافی! موضوعی که کمبود آن موجب کندی پیشرفت پروژه های صنعت نفت و گاز شده است.

کاردر می گوید:«در بخش مالی با مشکلات متعددی روبه‌رو هستیم و کمبود منابع، مانع تدوین برنامه‎ای دقیق و مدون در این بخش است. برای توسعه و نگهداشت میدان‌ها در برنامه ششم توسعه به سرمایه کلانی نیاز داریم. مدل جدید قراردادهای نفتی از یک طرف و قراردادهای EPDF و EPCF قدم‎های مثبتی هستند که امیدواریم ادامه یابد. »

به گفته او آنچه واضح  است این است که باید برای تامین منابع مالی به منظور پیشبرد اهداف توسعه‎ای فکری اساسی کرد