مجله خبری ایکسب / روند جهانی انرژی در دنیا، گذار از انرژی‌های فسیلی و جایگزینی انرژی‌های تجدیدپذیر است. این مسیر، بهره‌وری بخش انرژی در جهان را که اکنون دست به گریبان با چالش‌های محیط زیستی است، بهبود می‌بخشد و انتشار آلاینده‌ها را نیز کاهش می‌دهد. آیا ایران نیز با این روند جهانی همسوست؟

یکی از ویژگی‌های که کشورمان با آن شناخته می‌شود، منابع عظیم نفت و گاز است با این حال، سال‌هاست ایران با چالش‌هایی در زمینه انرژی دست‌وپنجه نرم می‌کند و نمود آن را در خاموشی‌های بخش خانگی، تجاری و صنعتی می‌بینیم. از یک طرف، وابستگی شدید به سوخت‌های فسیلی و از طرف دیگر، تحریم‌های بین‌المللی و فرسودگی زیرساخت‌ها، باعث شده است کشورمان در مسیر گذار به انرژی‌های تجدیدپذیر با موانع جدی روبه‌رو شود.

مرکز پژوهش‌های اتاق ایران در گزارشی با عنوان «کلان‌روند انرژی و پیامدهای آن برای ایران» با تشریح روند عرضه و تقاضای انرژی در سطح جهان یا کلان‌روندهای انرژی، نسبت ایران به وضعیت کنونی و روند پیش‌روی این کلان‌روندها را بررسی کرد.

عصر گذار انرژی

«گذار از انرژی‌‎‌های فسیلی به انرژی‌های تجدیدپذیر»، کلان‌روند انرژی جهان است که مهم‌ترین ابعاد آن، کربن‌زدایی، گرمایش زمین، امنیت انرژی و توسعه پایدارند. ستون‌های اصلی این گذار، انقلاب فناوری و عرضه محصولاتی همچون خودروهای الکتریکی و سلول‌های فوتوولاییک خورشیدی است. در این میان، استفاده از الکتریسیته حاصل از منابع تجدیدپذیر، بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۱ نزدیک به ۵۰ درصد رشد داشته؛ این موضوع در کاهش آلاینده‌های کربنی نیز تأثیرگذار بوده است.

با این حال، خاورمیانه یکی از معدود مناطق دنیاست که استفاده از انرژی پاک برای تولید برق در آن پیشرفت چندانی نداشته است. فقط ۵ درصد از کل انرژی مورد نیاز خاورمیانه از این منابع تأمین می‌شود؛ سهم انرژی بادی و خورشیدی در تولید برق ۲ درصد بوده و این در حالی است که کشورهای خاورمیانه با چالش‌های مهم انرژی و آب و هوا مواجه‌اند.

در سال ۲۰۲۳ حدود ۷۶ درصد از انرژی مورد نیاز منطقه از گاز و ۱۸ درصد نیز از سایر سوخت‌‎های فسیلی تأمین می‌شد و ضریب انتشار کربن در منطقه بالاست. در سال ۲۰۲۳ به طور میانگین برای تولید هر کیلوات ساعت، ۶۵۸ گرم دی‌اکسید کربن وارد جو شده در حالی که میانگین جهانی انتشار دی‌اکسید کربن برای تولید هر کیلووات ساعت، ۴۸۰ گرم است.

وضعیت انرژی در ایران

در ادامه این گزارش، وضعیت انرژی در کشورمان با ارائه آمار و ارقام مرتبط بررسی شده است. در دو دهه گذشته، تقاضای برق در ایران ۲۱۲ درصد رشد داشته است. این رشد سریع، بیشتر آن از طریق تولید برق از سوخت‌های فسیلی پاسخ داده شده است.
در سال ۲۰۲۲ فقط ۱.۸ درصد از کل برق مورد نیاز کشور از منابع پاک تولید شده که سهم بسیار پایینی است. تولید برق از انرژی بادی و خورشید در ایران کندتر از میانگین جهانی و سهم برق هسته‌ای در سبد تولید برق ایران فقط یک درصد است.

ضریب انتشار کربن در بخش تولید برق، ۴۹۴ گرم دی‌اکسید کربن به ازای هر کیلووات و بالاتر از میانیگن جهانی است. به طور کلی، در سال ۲۰۲۲، ۱.۵ درصد از کل انتشار دی‌اکسید کربن جهان مربوط به ایران بوده است و کشورمان از نظر ضریب انتشار کربن، در رتبه دهم جهان قرار دارد.

سهم پایین انرژی‌های پاک در حامل‌های تولید برق و انتشار بالای آلایندگی در ایران این پرسش را ایجاد می‌کند که چرا کشورمان از مسیر کلان‌روند گذار انرژی در جهان، دور مانده است؟

دیوار تحریم در برابر انرژی‌های پاک

تحریم‌های بین‌المللی یکی از بزرگ‌ترین موانع توسعه انرژی‌های پاک در ایران هستند؛ نخستین نقش تحریم در این زمینه، عدم تمایل شرکت‌های خارجی در مشارکت در اینگونه پروژه‌هاست به‌گونه‌ای که امکان بهره‌مندی از فناوری و سرمایه خارجی برای این منظور وجود ندارد.
دومین نقش تحریم، فاصله‌ای است که بین ایرانیان و پروژه‌های تحقیقاتی بین‌المللی در زمینه محیط زیست و انرژی ایجاد کرده و موجب شده کشورمان از پیشرفت‌های جهانی در حوزه انرژی‌های پاک دور بماند.

آلایندگی بالا و بازدهی کم

دیگر مانع توسعه انرژی پاک و دور ماندن از گذار انرژی، زیرساخت‌های تولید انرژی در کشور است. فرسودگی زیرساخت‌ها موجب می‌شود ضریب انتشار کربن در بخش تولید برق بالا باشد. بنابراین نیروگاه‌های کشور نه تنها انرژی کم‌بازده تولید می‌کنند، بلکه آلایندگی زیادی هم دارند. علاوه بر این، بالا بودن شدت انرژی و پایین بودن بهره‌وری در بخش‌های تولید و عرضه انرژی، از دیگر چالش‌های پیش‌روی ایران است.

یکی از دلایل بالا بودن شدت انرژی، عمر بالای مخازن نفت و گاز است. علاوه بر این، قدیمی بودن تجیهزات در بخش انرژی و فرسودگی آنها، موجب تلفات بالا در بخش‌های تولید و عرضه انرژی می‌شود و در نهایت، مصرف‌کننده نهایی نیز همانند تولیدکننده، به‌دلیل عدم دسترسی به فناوری‌های نوین که بهره‌وری بالاتری دارند، نسبت به دیگر کشورها انرژی زیادی مصرف می‌کند. این موضوع موجب شکاف عرضه و تقاضا در بخش انرژی شده است. به عنوان مثال در حوزه برق، آمارهای رشد مصرف و ظرفیت نیروگاه‌ها نشان می‌دهد، مصرف با سرعتی بیش از ظرفیت تولید در حال افزایش است.

عدم تحقق اهداف برنامه‌های انرژی

مانع دیگر بازماندن از گذار انرژی، برنامه‌های تدوین شده برای این بخش هستند که معیارهای کمی و سنجش‌پذیر برای بررسی میزان تحقق اهداف خود ندارند. این نقد به اسناد مختلفی از جمله سند ملی راهبرد انرژی کشور که چشم‌انداز و اهدافی را تا سال ۱۴۲۰ ترسیم کرده نیز وارد است. نبود یک برنامه عملیاتی قابل سنجش در این سند، مانعی برای همراهی بخش انرژی کشورمان با کلان‌روندهای جهانی است.

چه باید کرد؟

بخش انرژی کشور باید همزمان با کاهش شکاف بین عرضه و تقاضای انرژی در داخل، با روند جهانی گذار انرژی هماهنگ شود. برای تحقق این هدف، توجه ویژه به افزایش بهره‌وری و سهم انرژی‌های تجدیدپذیر و کاهش شدت انرژی الزامی است.

ترسیم سناریوهای دقیق، انضمامی و واقع‌گرایانه در حوزه انرژی، گسترش همکاری‌های بین‌المللی و نیز اقداماتی در سطح کلان برای رهایی از مسائل ناشی از تحریم‌ها کمک می‌کند تا ایران نیز در مسیر کلان‎روندهای انرژی همگام با جهان حرکت کند.

با توافق صورت گرفته میان دولت و مقامات ارشد نظام، سیدمحمد صادق خرازی به عنوان سفیر ایران در چین و مجری ایرانی توافقنامه ۲۵ ساله ایران و چین به پکن معرفی شد.

به گزارش مجله خبری ایکسب به نقل از تجارت نیوز، 

چند ماهی است که سیدمحمد صادق خرازی به عنوان سفیر ایران در پکن و همچنین نماینده ویژه ایران برای اجرای مصوبات توافقتامه ۲۵ ساله ایران و چین انتخاب و برای استقرار در محل ماموریت خود در پکن به مقامات چینی معرفی شده است.

خرازی در خلال سال‌های 1368 تا 1374 سفیر و معاون نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد بود و در دولت دوم سید محمد خاتمی (1380 تا 1384) در قامت سفیر ایران در فرانسه فعالیت کرد. او سمت‌هایی چون دبیرکل سابق حزب ندای ایرانیان، عضو هیئت امناء سازمان جهانی تبلیغات و عضو شورای سیاست‌گذاری مرکز گفتگوی تمدن‌ها را در کارنامه خود دارد. در صورت تأیید مقامات چین، خرازی برای آغاز مأموریت دیپلماتیک خود راهی پکن می‌شود.

نخستین مسئولیت آقای سفیر

اگرچه روابط اقتصادی تهران و پکن در دولت نخست ترامپ با افت و خیزهای بسیار زیادی همراه بوده است اما مقامات ایران ‌امیدوار هستند علی رغم به قدرت رسیدن مجدد دونالد ترامپ در آمریکا، ایران بتوانند مناسبات سیاسی و اقتصادی خود با طرف چینی را همچنان ادامه دهند.

این روابط در حوزه روابط اقتصادی دو کشور موضوع بسیار مهمی است و چین را به نخستین شریک تجاری ایران مبدل کرده است؛ گمرک ایران با در نظرگیری ۴۰ نکته و شاخص آماری تجارت خارجی کشور در سال ۱۴۰۲ گزارشی را در پایان سال گذشته منتشر کرد که بر اساس آن بزرگ‌ترین شریک تجاری ایران با لحاظ مجموع مبادلات بدون نفت (۳۲. ۴ میلیارد دلار)، چین بود.

سازمان گمرک چین نیز در گزارش دیگری میزان مبادلات تجاری دو کشور طی شش ماه اول ۲۰۲۳ نیز بالغ بر ۷.۵۳۷ میلیارد دلار عنوان کرد که از این میزان صادرات اقلام و کالا‌های مختلف ایران به چین طی این دوره بالغ بر ۲.۲ میلیارد دلار و واردات از چین به رقم ۵.۳۲۹ میلیارد دلار رسید.

اگر ایران بتواند این بار از پیچ و خم گردنه تحریم‌های ترامپ عبور کند شاید قادر باشد تجارت خود با چین را به میزانی بیشتر از آمار فعلی ارتقا دهد. 

صمد حسن‌زاده، رئیس اتاق ایران، در این زمینه می‌گوید که ظرفیت تجارت ایران و چین بسیار بیش از ۳۰ میلیارد دلار فعلی است و تحقق تجارت ۵۰ میلیارد دلاری تهران و پکن امری دست نیافتنی نیست.

دومین دستور کار نماینده ایران در چین

توافق یا سند جامع همکاری‌های 25 ساله مشترک ایران و چین نیز یکی دیگر از مواردی است که سفیر آینده ایران در چین باید اهتمام ویژه‌ای نسبت به آن داشته باشد؛ در اثنای امضای این توافق، اجرای آن به علی لاریجانی، رئیس سابق مجلس شورای اسلامی و مشاور رهبر انقلاب، سپرده شد اما او کمی بعد از رد صلاحیت در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری و روی کار آمدن سیدابراهیم رئیسی به عنوان رئیس دولت سیزدهم از سمت خود استعفا کرد.

اگرچه او دلیل این استعفا را بازگذاشتن دست دولت وقت برای همکاری با یکی از نیرو‌های همفکر و همراستا با سیاست‌های دولت رئیسی اعلام کرد اما به نظر می‌رسد که او تمایلی برای همکاری با دولتی سیزدهم نداشت. جالب است که با وجود استعفای لاریجانی، مقامات نظام هیچ یک از سفرای وقت یعنی محمد کشاورزاده و محسن بختیار را شایسته قرار گرفتن در جایگاه مجری توافق ۲۵ ساله با چین ندانستند و این جایگاه تاکنون خالی مانده است اما اینطور که گفته می‌شود یکی از شروط خرازی برای رفتن به پکن، در اختیار گرفتن عنوان مجری سند جامع ۲۵ ساله همکاری‌های ایران و چین بوده است.

سند همکاری ایران و چین یک توافق سیاسی، استراتژیک و اقتصادی میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری خلق چین برای سرمایه‌گذاری در صنعت نفت، گاز، پتروشیمی و زیرساخت‌های ایران است. این سند در حوزه همکاری نظامی، امنیتی، فرهنگی و قضایی نیز دارای نکاتی است.

حجم سرمایه‌گذاری در نظر گرفته شده میان تهران و پکن در سند همکاری ایران و چین بالغ بر ۲۸۰ تا ۴۰۰ میلیارد دلار آمریکا است

اگرچه تاکنون مفاد سند مذکور به صورت کامل و شفاف از سوی هیچ یک از طرفین منتشر نشده است اما نشریه «پترولیوم اکونومیست» مدعی است که حجم سرمایه‌گذاری در نظر گرفته شده میان تهران و پکن در توافق فوق بالغ بر ۲۸۰ تا ۴۰۰ میلیارد دلار آمریکا است.

گفتنی است که همکاری‌های ایران و چین در سند جامع همکاری‌های دو کشور بخشی از ابتکار کمربند و راه است که قرار است در ۷۰ کشور جهان اجرا شود. این طرح، سرمایه‌گذاری در زیربنا‌های اقتصادی برخی از کشورها و سازمان‌های بین‌المللی و توسعهٔ دو مسیر تجاری «کمربند اقتصادی راه ابریشم» و «راه ابریشم دریایی» است که در مرکز سیاست خارجی شی جین پینگ دبیرکل حزب کمونیست چین و البته رئیس جمهور این کشور قرار دارد.

او این استراتژی را اولین بار در جریان یک سفر رسمی به قزاقستان در سپتامبر ۲۰۱۳ معرفی کرد. پشتوانه این طرح قدرت صنعتی اقتصاد چین و توان سرمایه‌گذاری آن است. این طرح می‌تواند به همراه قدرت نظامی چین، به هژمونی این کشور در آسیای شرقی بینجامد و در نهایت با تفوق بر مسیر‌های تجاری خشکی و آبی اوراسیا، چین را به قدرت برتر در اقتصاد جهانی تبدیل کند.

موضوعی که از همین حالا هم موجبات نگرانی مقامات غربی را فراهم آورده است و برهمین اساس هم آمریکایی‌ها سال‌هاست که سیاست مهار چین را در دستور کار خود قرار داده‌اند. البته این طرح دارای موافقان و مخالفانی در بدنه کارشناسان اقتصادی جهان نیز است؛ موافقان این طرح، آن را راهی برای شکاف زیرساخت‌ها بین کشور‌های توسعه‌یافته و کشور‌های در حال توسعه، کمک به رشد اقتصادی این کشور‌ها و رونق تجارت بین‌المللی می‌دانند. اما مخالفان آن را طرحی استعماری قلمداد می کنند که بسیاری از کشور‌های هدف، توان بازپرداخت دیونش را ندارند و قرارداد‌هایش شفاف نیست.

چین از طرحی ۹۰۰ میلیارد دلاری برای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصادی این پروژه عظیم سخن می‌گوید و کشورهایی نظیر ایران که به دلیل وضعیت آشفته اقتصادی نیازمند جلب و جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی هستند، از آن استقبال کرده‌اند.

تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام یکی از مهم‌ترین موضوعاتی است که در انتخاب مصالح مناسب برای پروژه‌های ساختمانی باید به آن توجه شود. این دو نوع ساندویچ پانل، به دلیل طراحی متفاوت، کاربردها و مزایای خاص خود را دارند. ساندویچ پانل سقفی سه گام به دلیل وزن سبک‌تر و ساختار ساده‌تر، برای پروژه‌هایی با نیاز به عایق حرارتی و مقاومت معمولی ایده‌آل است. در مقابل، ساندویچ پانل سقفی پنج گام با استحکام بالاتر و ظرفیت بارگذاری بیشتر، گزینه‌ای مناسب برای مناطق با شرایط جوی سخت‌تر، مانند بارش سنگین باران یا برف است. در این مقاله، به صورت جامع به بررسی تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام خواهیم پرداخت.

ساندویچ پانل چیست؟

قبل از اینکه به بررسی تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام بپردازیم، بهتر است با ساختار این مصالح آشنا شویم. ساندویچ پانل از سه لایه اصلی تشکیل شده است. لایه بیرونی، معمولاً از فلزاتی مانند گالوانیزه یا آلوزینک ساخته می‌شود و نقش محافظتی در برابر عوامل محیطی مانند رطوبت، باد و اشعه یو وی دارد. لایه میانی، از مواد عایق نظیر پلی‌اورتان یا پلی‌استایرن تشکیل شده و وظیفه اصلی آن کاهش اتلاف انرژی و عایق‌بندی صوتی است. در نهایت، لایه داخلی نیز مشابه لایه بیرونی است که علاوه بر ایجاد ظاهری زیبا، به تقویت ساختار پانل کمک می‌کند و دوام کلی آن را افزایش می‌دهد.

این ساختار چندلایه باعث می‌شود که ساندویچ پانل‌ها در برابر شرایط جوی مختلف مقاوم باشند. با شناخت این ساختار، می‌توانیم به طور دقیق‌تر تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام را بررسی کرده و بهترین انتخاب را برای پروژه‌های ساختمانی انجام دهیم.

بررسی ویژگی‌های ساندویچ پانل سقفی سه گام

ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند. ساندویچ پانل سقفی سه گام معمولاً برای پروژه‌های سبک‌تر مناسب است و دارای وزن کمتری است که نصب آن را آسان‌تر می‌کند. این پانل‌ها به دلیل هزینه پایین‌تر، گزینه‌ای مقرون به صرفه برای سازه‌های کوچک هستند.

در مقابل، ساندویچ پانل سقفی پنج گام به دلیل طراحی با تعداد گام‌های بیشتر، ظرفیت بارگذاری بالاتری دارد و برای مناطق با بارش برف و باران زیاد مناسب‌تر است. این پانل‌ها همچنین در برابر فشارهای مکانیکی مقاوم‌تر بوده و به تخلیه سریع‌تر آب باران کمک می‌کنند. انتخاب بین این دو نوع پانل بستگی به نیازهای پروژه و شرایط جوی منطقه دارد.

ویژگی‌های ساندویچ پانل سقفی پنج گام

ساندویچ پانل سقفی پنج گام به دلیل طراحی با تعداد گام‌های بیشتر، استحکام و مقاومت بالاتری نسبت به ساندویچ پانل سقفی سه گام دارد. این ویژگی باعث می‌شود که برای مناطقی با بارش سنگین برف و باران یا پروژه‌هایی که نیاز به تحمل بارهای سنگین دارند، انتخابی مناسب باشد. از جمله مزایای آن می‌توان به تخلیه سریع‌تر آب باران و کاهش نفوذ رطوبت اشاره کرد. در مقابل، ساندویچ پانل سقفی سه گام به دلیل وزن کمتر و قیمت پایین‌تر، برای پروژه‌های سبک‌تر و مناطقی با شرایط جوی ملایم‌تر مناسب است.

تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام

تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام در جنبه‌های مختلفی قابل توجه است که این تفاوت‌ها بر انتخاب مناسب برای پروژه‌های مختلف تأثیر می‌گذارند. برخی از این تفاوت‌ها عبارتند از:

1. استحکام و مقاومت؛ ساندویچ پانل سقفی پنج گام به دلیل تعداد گام‌های بیشتر، استحکام بالاتری دارد و برای پروژه‌های سنگین و مناطق پربارش مناسب است. در مقابل، ساندویچ پانل سقفی سه گام سبک‌تر بوده و برای پروژه‌های کوچک‌تر و شرایط آب‌وهوایی عادی کاربرد دارد.
2. قیمت؛ ساندویچ پانل سقفی سه گام به‌صرفه‌تر است و برای پروژه‌های با بودجه محدود مناسب است. اما ساندویچ پانل سقفی پنج گام با تحمل فشار بیشتر، هزینه تعمیر و نگهداری کمتری در مناطق سخت آب‌وهوایی دارد.
3. کاربرد؛ ساندویچ پانل سقفی سه گام برای انبارهای کوچک و پروژه‌های سبک مناسب است. درحالی‌که ساندویچ پانل سقفی پنج گام برای مناطق پربارش، سازه‌های صنعتی و نصب پنل‌های خورشیدی ایده‌آل است.

این نکات، اصلی‌ترین تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام را نشان می‌دهند و می‌توانند راهنمای انتخاب شما باشند.

کدام گزینه برای پروژه شما مناسب است؟

انتخاب بین تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام به نیازهای پروژه شما بستگی دارد. اگر به دنبال کاهش هزینه هستید و پروژه شما در مناطقی با بارش کم یا شرایط آب‌وهوایی مساعد اجرا می‌شود، ساندویچ پانل سه گام انتخاب خوبی است. اما اگر مقاومت، استحکام و دوام برای شما اولویت دارد، بهتر است از ساندویچ پانل پنج گام استفاده کنید. در پروژه‌هایی که نیاز به تحمل بارهای سنگین یا شرایط آب‌وهوایی سخت دارند، تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام می‌تواند در انتخاب شما نقش مهمی داشته باشد. برای دریافت مشاوره بیشتر و خرید ساندویچ پانل سقفی مناسب، می‌توانید از خدمات شرکت برج پوشش آدانا استفاده کنید.

مزایای استفاده از ساندویچ پانل‌ها

هر دو نوع ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام دارای مزایای کلی هستند که آن‌ها را به انتخابی مناسب برای بسیاری از پروژه‌های ساختمانی تبدیل می‌کند. این مزایا عبارتند از:

• عایق حرارتی و صوتی؛ یکی از بزرگ‌ترین مزایای ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام، ویژگی عایق بودن آن‌ها است. به دلیل استفاده از لایه‌های عایق در هسته پانل‌ها، این مصالح به‌طور مؤثری از انتقال حرارت جلوگیری می‌کنند و دمای داخلی ساختمان را در فصول سرد و گرم ثابت نگه می‌دارند. همچنین، این پانل‌ها به‌ویژه در ساندویچ پانل‌های پنج گام عایق صوتی خوبی هستند که می‌تواند در محیط‌های صنعتی یا تجاری بسیار مفید باشد.
• سبک و حمل‌ونقل آسان؛ ساندویچ پانل‌ها به دلیل ساختار سبک خود، بسیار راحت‌تر از مصالح سنتی مانند بتن یا آجر حمل و نقل می‌شوند. این ویژگی نه‌تنها باعث کاهش هزینه‌های حمل‌ونقل می‌شود، بلکه به کاهش زمان نصب نیز کمک می‌کند. با توجه به تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام، پانل‌های سه گام به‌طور معمول وزن سبک‌تری دارند و حمل‌ونقل آن‌ها راحت‌تر است.
• نصب سریع و آسان؛ یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته ساندویچ پانل‌ها، سرعت بالای نصب آن‌ها است. این پانل‌ها به‌راحتی در محل پروژه نصب می‌شوند و فرآیند نصب آن‌ها معمولاً نسبت به مصالح سنتی بسیار سریع‌تر است. این ویژگی موجب کاهش زمان ساخت پروژه و صرفه‌جویی در هزینه‌ها می‌شود.
• دوام و طول عمر بالا؛ ساندویچ پانل‌ها به دلیل استفاده از مواد مقاوم و باکیفیت در ساختار خود، دارای دوام و طول عمر بالایی هستند. این پانل‌ها می‌توانند در برابر شرایط جوی مختلف مانند بارش باران، برف و گرمای شدید مقاومت کنند.

جمع‌بندی

تفاوت ساندویچ پانل سقفی سه گام و پنج گام در ویژگی‌هایی مانند استحکام، قیمت و کاربرد آن‌هاست. انتخاب صحیح این محصولات می‌تواند تأثیر چشمگیری بر کیفیت و دوام پروژه شما داشته باشد. ساندویچ پانل‌های پنج گام به دلیل طراحی مستحکم‌تر، ظرفیت بارگذاری بالاتری دارند و برای پروژه‌هایی با شرایط جوی سخت‌تر مناسب‌ترند. در حالی که ساندویچ پانل‌های سه گام گزینه‌ای اقتصادی برای پروژه‌های کوچک‌تر هستند.

برای خرید انواع ساندویچ پانل با بهترین قیمت و کیفیت، به صفحه اصلی برج پوشش آدانا مراجعه کنید. با مشاوره تخصصی، مطمئن باشید که بهترین انتخاب را برای پروژه خود خواهید داشت. ممنون که تا این قسمت از مقاله با ما همراه بودید.

مجله خبری ایکسب: ایران، با وجود داشتن منابع عظیم نفت و گاز، با چالش‌های جدی در تامین و مصرف انرژی مواجه است. این مشکلات ناشی از سرمایه‌گذاری ناکافی در زیرساخت‌ها، مدیریت نامناسب و یارانه‌های گسترده سوخت است که منجر به مصرف بیش‌‌‌‌‌‌ازحد می‌شود. برای مقابله با این چالش‌ها، اجرای طرح‌های زیرساختی می‌تواند نقش موثری در کاهش و مدیریت مصرف انرژی ایفا کند. در ادامه، به بررسی تاثیر پروژه‌های زیر بنایی بر بهینه‌سازی مصرف انرژی می‌‌‌‌‌‌پردازیم.

۱- توسعه سامانه‌‌‌‌‌‌های حمل‌ونقل شهری  و  ریلی

گسترش سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی، به‌ویژه شبکه‌‌‌‌‌‌های ریلی شهری و بین‌‌‌‌‌‌شهری، می‌تواند به کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی و در نتیجه کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی منجر شود. سرمایه‌گذاری در توسعه مترو، تراموا و قطارهای بین‌‌‌‌‌‌شهری نه‌‌‌‌‌‌تنها به کاهش ترافیک و آلودگی هوا کمک می‌کند، بلکه بهره‌‌‌‌‌‌وری انرژی را نیز افزایش می‌دهد. این سیستم‌‌‌‌‌‌ها به‌ویژه در شهرهای بزرگ باعث کاهش وابستگی به خودروهای شخصی و مصرف سوخت می‌شوند. در آلمان، توسعه سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی، مانند گسترش سیستم قطارهای حومه‌‌‌‌‌‌ای S-Bahn در برلین، منجر به کاهش استفاده از خودروهای شخصی شده‌است. بر اساس برآوردهای انجام‌شده شرکت Deutsche Bahn، آلمان سالانه تقریبا یک‌‌میلیون ‌تن CO۲ به دلیل استفاده بهتر از حمل‌ونقل عمومی صرفه‌جویی می‌کند. دولت فرانسه برای مدیریت و بهبود سیستم‌های حمل‌ونقل کشور سیاست‌ها و استراتژی‌هایی اتخاذ‌کرده تا تاثیرات زیست‌محیطی را کاهش و بهره‌‌‌‌‌‌وری را بهبود بخشد. بر اساس داده‌های دولت فرانسه، استفاده از حمل‌ونقل عمومی در پاریس حدود ۳۰‌‌درصد از سفرهای خودرویی را کاهش داده و به این ترتیب سالانه حدود ۴۵۰‌میلیون لیتر سوخت صرفه‌جویی می‌شود. این کاهش مصرف سوخت منجر به اجتناب از انتشار حدود ۶۰۰‌هزار ‌تن CO۲ در سال ‌می‌شود.

۲- تولید وسایل نقلیه با مصرف سوخت بهینه

تولید و ترویج استفاده از خودروهای کم‌‌‌‌‌‌مصرف و هیبریدی می‌تواند به‌‌‌‌‌‌طور مستقیم مصرف سوخت را کاهش دهد. با جایگزینی خودروهای فرسوده با مدل‌های جدید و کارآمدتر، می‌توان به کاهش مصرف انرژی و همچنین کاهش انتشار گازهای گلخانه‌‌‌‌‌‌ای دست‌یافت. براساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای‌اسلامی، اسقاط هر خودروی فرسوده در ایران می‌تواند سالانه حدود ۲‌هزار لیتر بنزین صرفه‌جویی کند. این تغییرات به‌ویژه در کشورهای پیشرفته که استانداردهای سختگیرانه‌‌‌‌‌‌ای در زمینه مصرف سوخت دارند، نتایج مثبتی به‌دنبال داشته‌است. در ایالات‌متحده، پیاده‌‌‌‌‌‌سازی استانداردهای «اقتصاد سوخت متوسط» (CAFE) منجر به پذیرش گسترده خودروهای کم‌‌‌‌‌‌مصرف و هیبریدی شده‌است. یک مطالعه از وزارت انرژی ایالات‌متحده نشان‌داد که بهبود کارآیی سوخت در بخش حمل‌ونقل باعث صرفه‌جویی بیش از ۲‌میلیون بشکه نفت در روز شده‌است. این معادل حدود ۵۳‌میلیارد گالن بنزین است که سالانه صرفه‌جویی می‌شود. بنا به گزارش وزارت محیط‌زیست ژاپن، ترویج خودروهای هیبریدی مانند تویوتا پریوس در ژاپن به صرفه‌جویی انرژی کمک کرده‌است. تویوتا پریوس حدود ۵۰‌‌درصد کمتر از خودروهای معمولی سوخت مصرف می‌کند. با جایگزینی خودروهای بنزینی سنتی با هیبریدی‌‌‌‌‌‌ها، ژاپن به‌طور تخمینی ۶‌میلیون بشکه نفت در سال‌صرفه‌جویی می‌کند.

۳- توسعه سامانه پایش هوشمند تردد ناوگان جاده‌ای (سپهتن)

راه‌اندازی سامانه‌‌‌‌‌‌های هوشمند نظارت بر تردد ناوگان جاده‌ای می‌تواند به بهینه‌سازی مسیرها، کاهش زمان سفر و در نتیجه کاهش مصرف سوخت کمک کند. این سامانه‌‌‌‌‌‌ها با ارائه داده‌های دقیق و به‌‌‌‌‌‌روز، امکان مدیریت بهتر ترافیک و کاهش ازدحام را فراهم می‌کنند. تخمین‌‌‌‌‌‌ها نشان می‌دهد؛ استفاده از سامانه‌‌‌‌‌‌های هوشمند می‌تواند مصرف سوخت را تا ۱۰‌‌درصد کاهش دهد. کشورهایی مانند ایالات‌متحده، اعضای اتحادیه اروپا و ژاپن با پیاده‌‌‌‌‌‌سازی سامانه‌‌‌‌‌‌های هوشمند حمل‌ونقل، موفق به کاهش مصرف سوخت و بهبود کارآیی سیستم حمل‌ونقل شده‌اند. به‌عنوان مثال، در ایالات‌متحده، استفاده از این سامانه‌‌‌‌‌‌ها منجر به کاهش ۲۵‌درصدی مصرف سوخت در برخی ایالت‌‌‌‌‌‌ها شده‌است. با توجه به مشکلات ترافیکی و مصرف بالای سوخت در ایران، پیاده‌‌‌‌‌‌سازی سامانه‌‌‌‌‌‌های هوشمند می‌تواند تاثیر بسزایی در کاهش مصرف سوخت و بهبود کیفیت حمل‌ونقل داشته‌باشد. انگلستان نیز با پیاده‌‌‌‌‌‌سازی سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند(ITS) برای مدیریت ناوگان جاده‌ای موفق شده مصرف سوخت را با استفاده از سیستم‌های تلماتیک و ردیابی GPS مدیریت کند. مطالعه‌‌‌‌‌‌ای از موسسه «Energy Savings Trust» نشان‌داد که مصرف سوخت در ناوگان‌‌‌‌‌‌ها می‌تواند با استفاده از سیستم‌های تلماتیک و بهینه‌سازی مسیر تا ۱۵‌‌درصد کاهش یابد. در برزیل بنا به گزارش   ANFAVEA (اتحادیه ملی تولیدکنندگان وسایل نقلیه موتوری برزیل)، فناوری‌های مدیریت ناوگان کامیون‌‌‌‌‌‌های بین‌‌‌‌‌‌شهری، مانند نظارت برخط، باعث صرفه‌جویی ۸‌درصدی در مصرف دیزل در حمل‌ونقل‌‌‌‌‌‌های بین‌‌‌‌‌‌شهری شده‌است.

۴- جایگزینی خودروهای  فرسوده  با  مدل‌های جدید

خودروهای فرسوده به دلیل کارآیی پایین و مصرف سوخت بالا، سهم زیادی در هدررفت انرژی دارند. با اجرای برنامه‌های جایگزینی این وسایل نقلیه با مدل‌های جدید و بهینه، می‌توان مصرف سوخت را به‌‌‌‌‌‌طور قابل‌توجهی کاهش داد و به بهبود کیفیت هوا نیز کمک کرد. برنامه‌های مشابه در کشورهایی نظیر کره‌جنوبی نشان‌داده‌اند که این اقدام می‌تواند اثرات مثبتی داشته‌باشد. بر اساس گزارش وزارت محیط‌زیست کره‌جنوبی، این برنامه، مصرف سوخت را در حدود ۲۰‌‌درصد در هر خودرو کاهش و به این ترتیب سالانه حدود ۲۰۰‌میلیون لیتر سوخت صرفه‌جویی می‌شود. هند در سال‌۲۰۱۹ برنامه‌‌‌‌‌‌ای برای اسقاط خودروهای قدیمی راه‌اندازی کرد که هدف آن حذف خودروهای ناکارآمد و جایگزینی آنها با مدل‌های جدید و کارآمد بود. طبق برآوردهای وزارت صنایع سنگین هند، این برنامه می‌تواند در دهه‌آینده تا ۵‌هزار ‌میلیون لیتر سوخت صرفه‌جویی کند.

۵- توسعه سامانه یکپارچه پایش عملکرد ناوگان دیزلی (سیپاد)

سامانه‌‌‌‌‌‌های یکپارچه پایش عملکرد ناوگان دیزلی با نظارت بر عملکرد موتور، مصرف سوخت و سایر پارامترهای مهم، امکان شناسایی و رفع مشکلات فنی را فراهم می‌کنند. این نظارت مستمر می‌تواند به بهبود کارآیی و کاهش مصرف سوخت در ناوگان دیزلی منجر شود. استرالیا سیستم‌های مدیریت ناوگان را برای نظارت و بهینه‌سازی مصرف سوخت پیاده‌‌‌‌‌‌سازی کرده‌است. این سیستم‌‌‌‌‌‌ها به‌ویژه در صنایع با ناوگان‌‌‌‌‌‌های دیزلی بزرگ مانند حمل‌ونقل و لجستیک موثر بوده‌است. طبق گزارش شورای لجستیک استرالیا، پیاده‌‌‌‌‌‌سازی سیستم‌های مدیریت سوخت در ناوگان‌‌‌‌‌‌ها منجر به صرفه‌جویی ۱۰‌‌درصد در مصرف سوخت سالانه شده که معادل حدود ۵۰۰‌میلیون لیتر دیزل در سال‌۲۰۲۰ بود. در کانادا، استفاده از فناوری‌های نظارت بر ناوگان منجر به کاهش مصرف سوخت در بخش حمل‌ونقل شده‌است. طبق مطالعه‌‌‌‌‌‌ای از انجمن سوخت کانادا، پیاده‌‌‌‌‌‌سازی سیستم‌های نظارت یکپارچه در ناوگان‌‌‌‌‌‌ها باعث کاهش ۱۲‌‌درصد در مصرف سوخت شده‌است. با توجه به چالش‌های پیش‌‌‌‌‌‌روی ایران در زمینه تامین و مصرف انرژی، اجرای طرح‌های مذکور می‌تواند به بهبود مدیریت و کاهش مصرف انرژی کمک شایانی کند. لازم به ذکر است که حل مشکل نا ترازی انرژی تنها با افزایش تولید ممکن نیست و نیازمند برنامه‌های جامع مدیریت انرژی و بهینه‌سازی مصرف است. سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های حمل‌ونقل، تولید وسایل نقلیه کارآمد و استفاده از فناوری‌های نوین در نظارت و مدیریت ناوگان حمل‌ونقل، از جمله اقداماتی است که می‌تواند به‌دستیابی به این هدف کمک کند.

ترکیه به دلیل موقعیت جغرافیایی استراتژیک خود، پیوند بین آسیا و اروپا، و زیرساخت‌های پیشرفته‌، به یکی از مراکز مهم برگزاری نمایشگاه‌های بین‌المللی تبدیل شده است. نمایشگاه‌های بین‌المللی در ترکیه مزایای متعددی دارند:

1. جذب سرمایه‌گذاری و تجارت: نمایشگاه‌ها فرصت مناسبی برای جذب سرمایه‌گذاران خارجی و ایجاد روابط تجاری جدید فراهم می‌کنند. شرکت‌ها می‌توانند محصولات و خدمات خود را به نمایش بگذارند و بازارهای جدیدی برای خود ایجاد کنند.
2. رشد اقتصادی: برگزاری نمایشگاه‌ها تاثیر مثبتی بر اقتصاد محلی دارد. نمایشگاه‌ها باعث افزایش فعالیت‌های تجاری و اقتصادی می‌شوند و فرصت‌های شغلی جدیدی را به وجود می‌آورند.
3. تبلیغات و بازاریابی: نمایشگاه‌ها محیطی مناسب برای تبلیغات و بازاریابی محصولات و خدمات هستند. شرکت‌ها می‌توانند با مشتریان و نمایندگان بازار به طور مستقیم در ارتباط باشند و بازخوردهای فوری دریافت کنند.
4. تبادل دانش و فناوری: نمایشگاه‌ها فرصت مناسبی برای تبادل دانش و فناوری بین شرکت‌ها و کشورها فراهم می‌کنند. این رویدادها به شرکت‌ها امکان می‌دهند تا با تکنولوژی‌ها و نوآوری‌های جدید آشنا شوند و از تجربیات دیگران بهره‌برداری کنند.
5. توسعه صنعت گردشگری: برگزاری نمایشگاه‌ها تعداد زیادی از بازدیدکنندگان و گردشگران را به خود جذب می‌کند که این موضوع می‌تواند به رشد صنعت گردشگری و خدمات مرتبط کمک کند.

در کل، نمایشگاه‌های بین‌المللی در ترکیه نقش مهمی در ارتقاء تجارت، فناوری، و توسعه اقتصادی این کشور ایفا می‌کنند و می‌توانند تاثیرات مثبت فراوانی بر جامعه و اقتصاد محلی داشته باشند.

با توجه به همسایگی این کشور با ایران و علاقمندی صنعتگران و تجار دو کشور به همکاری های مشترک، نمایشگاههای این کشور می توانند مقصدی برای آشنایی بیشتر و همکاری مشترک باشد.

نمایشگاههای ترکیه در سال 2025

ترکیه در سال 2025 میلادی میزبان بیش از 400 نمایشگاه در حوزه‌های مختلف از جمله فرش و صنایع‌دستی، هتلداری و گردشگری و تجهیزات وابسته، مبلمان، صنعت بسته‌بندی، مد، پوشاک و صنعت آرایشی و بهداشتی، دام‌پروری، کشاورزی و صنایع غذایی و … خواهد بود.

برای دریافت لیست نمایشگاههای ترکیه در سال 2025 روی لینک زیر کلیک کنید:

منبع :اتاق ایران آنلاین

صنعت فولاد ایران در حال حاضر با چالش‌هایی مواجه است که تهدیدی جدی برای رشد و توسعه آن محسوب می‌شود. ناترازی انرژی یکی از اصلی‌ترین این چالش‌هاست که باید از طریق بهبود کارایی انرژی، تنوع در منابع تأمین انرژی و اصلاحات در سیاست‌های انرژی حل شود.

صنعت فولاد در ایران همواره یکی از ارکان اصلی اقتصاد کشور بوده است و نقش مهمی در ایجاد اشتغال، صادرات و حمایت از صنایع پایین‌دستی ایفا می‌کند.

به گزارش مجله خبری ایکسب به نقل از فولادنیوز، با این حال، این صنعت در حال حاضر با چالش بزرگی مواجه است: ناترازی انرژی که می‌تواند رشد و رقابت‌پذیری آن را در بازار جهانی تهدید کند.

نقش صنعت فولاد در اقتصاد ایران

ایران در میان بزرگ‌ترین تولیدکنندگان فولاد در خاورمیانه قرار دارد و ظرفیت تولید سالانه آن به بیش از ۳۰ میلیون تن می‌رسد. این صنعت نقش حیاتی در اقتصاد ملی ایفا می‌کند و نه تنها درآمدهای ارزی قابل توجهی به همراه دارد، بلکه مواد اولیه مورد نیاز برای صنایع ساخت‌وساز، خودروسازی و تولیدات صنعتی را نیز تأمین می‌کند. با وجود اهمیت استراتژیک آن، صنعت فولاد ایران تحت فشارهای فزاینده‌ای قرار دارد که یکی از اصلی‌ترین این فشارها، کمبود منابع انرژی و ناترازی در تأمین انرژی است.

ناترازی انرژی؛ یک مشکل پایدار

یکی از چالش‌های اصلی صنعت فولاد ایران در حال حاضر، ناترازی انرژی است. ایران از منابع طبیعی فراوانی به ویژه گاز طبیعی برخوردار است، که historically به عنوان منبع اصلی انرژی در تولید فولاد استفاده می‌شود. اما زیرساخت‌های انرژی کشور نتواسته است همگام با رشد تقاضای صنعتی، به‌ویژه در صنعت فولاد، پیشرفت کند. چند عامل موجب بروز این ناترازی شده است.

۱. یارانه‌های انرژی و ناکارآمدی‌ها: دولت ایران به شدت یارانه‌های انرژی را پرداخت می‌کند که این امر موجب استفاده ناکارآمد از انرژی در صنایع مختلف، از جمله فولاد، شده است. تولیدکنندگان فولاد اغلب تشویق می‌شوند که انرژی را بدون توجه به پایداری بلندمدت یا هزینه‌های آن مصرف کنند. این موضوع منجر به هدررفت گسترده انرژی و افزایش فشار بر سیستم انرژی کشور شده است.

۲. کمبود گاز طبیعی: با وجود اینکه ایران یکی از بزرگ‌ترین ذخایر گاز طبیعی در جهان را دارد، در عمل کشور با مشکلاتی در تأمین گاز داخلی مواجه است، به‌ویژه در ماه‌های سرد سال. عدم هم‌خوانی میان نیاز صنایع و میزان تأمین گاز، به طور فزاینده‌ای مشهود شده است. گاهی اوقات تولیدکنندگان فولاد مجبور می‌شوند برای تأمین انرژی خود از منابع انرژی کمتـر کارآمد و آلاینده‌تر مانند نفت کوره یا حتی برق وارداتی استفاده کنند.

۳. افزایش تقاضای داخلی: رشد جمعیت و گسترش صنایع در ایران موجب افزایش مصرف انرژی داخلی شده است و این مسئله فشار بیشتری بر تأمین انرژی می‌آورد. با گسترش صنایع همچون فولاد، تقاضای انرژی بیشتر از منابع موجود می‌شود و دولت با چالش‌های بزرگی در تأمین انرژی برای صنایع و همزمان برآوردن نیازهای خانگی مواجه است.

تأثیر ناترازی انرژی بر صنعت فولاد

ناترازی انرژی تأثیرات مستقیمی بر صنعت فولاد دارد:

افزایش هزینه‌ها و کاهش رقابت‌پذیری: استفاده از منابع انرژی غیر بهینه و ناکارآمد موجب افزایش هزینه‌های تولید برای کارخانه‌های فولاد می‌شود. این مسئله رقابت‌پذیری تولیدکنندگان داخلی را نه‌تنها در بازار داخلی بلکه در بازارهای جهانی نیز کاهش می‌دهد.

اختلال در تولید و تعطیلی‌ها: کمبود انرژی منجر به اختلالات در تولید فولاد و گاهی تعطیلی‌های موقت کارخانه‌ها یا کاهش ظرفیت تولید می‌شود. این اختلالات می‌تواند به تأخیر در تحویل سفارشات و ایجاد مشکلات در زنجیره تأمین منجر شود که نه‌تنها صنعت فولاد، بلکه اقتصاد کشور را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

نگرانی‌های زیست‌محیطی: استفاده از منابع انرژی کمتـر بهینه مانند نفت کوره و دیگر سوخت‌های فسیلی، باعث افزایش آلاینده‌های زیست‌محیطی و انتشار گازهای گلخانه‌ای می‌شود. این مسئله به‌ویژه در دنیای امروز که تأکید زیادی بر توسعه پایدار و کاهش اثرات زیست‌محیطی صنایع است، یک چالش جدی محسوب می‌شود.

راه‌حل‌ها و چشم‌انداز آینده

برای حل این مشکلات، چندین راه‌حل می‌تواند به کار گرفته شود:

1. بهبود کارایی انرژی: تمرکز اصلی باید بر بهبود کارایی انرژی در صنایع فولاد باشد. سرمایه‌گذاری در نوسازی سیستم‌های انرژی و استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته مانند کوره‌های قوس الکتریکی (EAF) می‌تواند مصرف انرژی را کاهش دهد و وابستگی به گاز طبیعی را کمتر کند.

۲. تنوع در منابع انرژی: صنعت فولاد ایران باید به منابع انرژی متنوع‌تری نگاه کند. این می‌تواند شامل افزایش استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی باشد که در ایران از ظرفیت‌های بالایی برخوردار است. ادغام این منابع در ترکیب انرژی تولید فولاد، می‌تواند وابستگی به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهد.

۳. اصلاحات در سیاست‌های انرژی: دولت ایران باید سیاست‌های یارانه‌ای انرژی را بازنگری کند و به تدریج این یارانه‌ها را حذف یا کاهش دهد. این امر می‌تواند صنایع را به سمت مصرف بهینه‌تر انرژی سوق دهد.

۴.سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها: ایران باید در به‌روزرسانی زیرساخت‌های انرژی خود سرمایه‌گذاری کند. این شامل بهبود کارایی شبکه‌های گاز، کاهش تلفات در شبکه‌های برق و افزایش ظرفیت تولید انرژی است.

نتیجه‌گیری

صنعت فولاد ایران در حال حاضر با چالش‌هایی مواجه است که تهدیدی جدی برای رشد و توسعه آن محسوب می‌شود. ناترازی انرژی یکی از اصلی‌ترین این چالش‌هاست که باید از طریق بهبود کارایی انرژی، تنوع در منابع تأمین انرژی و اصلاحات در سیاست‌های انرژی حل شود. با اتخاذ این تدابیر، صنعت فولاد ایران می‌تواند در آینده‌ای نزدیک به موقعیت‌های رقابتی‌تر در بازار جهانی دست یابد و از تهدیدات زیست‌محیطی و اقتصادی جلوگیری کند.